Voor de rubriek Gelezen schreef de auteur een gedegen bijdrage over het werk van de Canadese organisatietheoreticus Gareth Morgan, dat tijdens zijn studie bedrijfskunde op zijn pad kwam.

Als begeleiders werken we met personen en groepen op kwetsbare momenten. Dat legt de lat hoog. Alleen het allerbeste en professioneelste is goed genoeg. Cliënten zijn ten slotte geen ‘proefdieren’. En tegelijkertijd zijn ze dat ongewild natuurlijk wel.
Elke begeleider neemt intuïtief weleens een afslag waar hij of zij eigenlijk geen uitgewerkte methodische notie bij heeft.

Ons brein is kwetsbaar. Als coach word je soms bewust of plotseling geconfronteerd met psychisch ongemak, leed en pijn. Hoe ga je daarmee om?

‘Ik kan me niet herinneren dat er een moment in mijn leven was waarop ik geen vechtsporten trainde. Tussen mijn veertiende en tweeëntwintigste vocht ik ongeveer 1.350 karatepartijtjes.

In dit artikel verkent de auteur wat het voor een begeleider betekent om op het randje te opereren. Hij doet dit aan de hand van de kwaliteit van het vrijmoedig spreken.

In deze persoonlijk getinte bijdrage zet de auteur uiteen hoe hij vroeger zijn gevoelsleven wantrouwde en zich ervoor afsloot. Tegenwoordig laat hij het steeds meer aan de oppervlakte komen.

In dit onderdeel van Ontmoeting vertellen begeleidingskundigen over wat hen maakte tot wie zij zijn. Via welke weg kwamen ze in het vak terecht? Wat waren beslissende kruispunten? Welke ontmoetingen, reisgenoten, films, beelden of boeken waren belangrijk? En waren er ook dwaalwegen?

Het in dit artikel beschreven werk in een penitentiaire inrichting laat zien hoe hardnekkig culturen zich kunnen vastzetten in een organisatie.

De auteurs gingen voor deze aflevering in gesprek met Morten Hjort, sinds twee jaar directeur van Phoenix Opleidingen.

Er is veel overlap tussen begeleiding door een coach en het ondergaan van psychotherapie. In beide gevallen gaat het meestal om een-op-eencontacten die persoonlijk zijn. Het grootste verschil is waarschijnlijk de indicatiestelling.

In dit artikel beschrijft de auteur twee spannende momenten in een adviesopdracht. Hij komt daarbij, in het heetst van de strijd, als begeleider voor een fundamentele keuze te staan.

Onderzoek doe je als professionele begeleider altijd wel. Je bent nu eenmaal ‘reflective practitioner’, steeds met de klant op zoek naar hoe je verder kunt gaan. Dat vergt een reflectieve houding terwijl je begeleidt, maar vraagt ook reflectie achteraf op momenten van handelingsverlegenheid. Toch kun je die reflectie ook gerichter aanpakken: door er systematisch onderzoek naar te doen. Daar gaat dit themanummer over.

De auteur gaat in dit artikel o.a. in op de vraag: hoe wordt de professioneel begeleider gesocialiseerd in (praktijkgericht) wetenschappelijk onderzoek?

Column van Chris Aalberts: Weg met onderzoek!

Met dit artikel willen de auteurs een bijdrage leveren aan het vraagstuk hoe het ontwerp van een leertraject voor zowel individuen als teams er uit kan zien op organisatieniveau.

‘Als ik onderzoek doe, ervaar ik mezelf in een andere wereld dan wanneer ik als coach of supervisor aan het werk ben’, aldus de auteur. Zij voelt zich thuis in beide werelden, maar worstelt soms ook met het verschil.

Dit Engelstalige artikel van Tünde Erdös is onder meer gebaseerd op een longitudinale studie van de Vrije Universiteit, het Britse Ashridge Centre for Coaching en de Case Western Reserve University in de Verenigde Staten.

In dit artikel geeft de auteur aanwijzingen hoe men reflectief onderzoek kan doen. Dat is onderzoek dat het individuele leerproces doortrekt naar een bijdrage aan het vak.

Ferry Wilting deed begeleidingskundig onderzoek. Zijn manier van werken kenmerkt zich door een grote terughoudendheid als begeleider, een centrale rol voor de metafoor (‘witruimte’) en de inzet van kunstzinnige elementen.

Supervisie is erop gericht de persoonlijke effectiviteit van de supervisant te verbeteren en de supervisiemethode over te dragen. De auteur wilde graag weten of zij dat in haar supervisie ook bereikt.