Als coördinator van dit nummer voelde ik niet meteen een vonk van inspiratie bij het thema ‘ketens en netwerken’. Mijn eerste gedachte ging uit naar de netwerkbijeenkomsten waarmee ik vooral in de eerste jaren van mijn adviseurschap wel te maken had.

Of het nu gaat om het verminderen van de plasticsoep, het tegengaan van obesitas of het verbeteren van de luchtkwaliteit: voor steeds meer maatschappelijke problemen geldt dat ze niet door één partij afzonderlijk zijn op te lossen.

‘Onlangs werd ik bij een hogeschool teamleider van een team dat zich op centraal niveau gaat bezighouden met studentenwelzijn.

Adviseren moet anders. Niet alleen bij multipartijvraagstukken in de steeds complexere maatschappelijke ketens en netwerken.

De auteur merkt dat hij steeds meer vraagstukken op zijn bord krijgt die zowel gaan over eigen verantwoordelijkheid als over gezamenlijkheid. Dat levert hem vaak hoofdbrekens en frustraties op.

Voor deze aflevering van Ontmoeting gingen de auteurs in gesprek met een ‘supervisieketen’, bestaande uit een supervisant, een supervisor, een leersupervisor en een docent supervisiekunde over hun ervaringen in deze keten.

In dit artikel staan de auteurs stil bij het begeleiden van een bijzonder leerteam van hbo-studenten: social-workstudenten die zelf ervaring hebben met hulpverlening.

In dit onderdeel van Ontmoeting vertellen begeleidingskundigen over wat hen maakte tot wie zij zijn.

Complexe vraagstukken, met een veelheid aan belangen en partijen, zijn aan de orde van de dag. Zonder de belanghebbenden rond de tafel lukt dat niet. Maar hen betrekken blijkt in de praktijk niet zo makkelijk.

De auteur houdt een in 1999 verschenen boek opnieuw tegen het licht: De geïndividualiseerde onderneming van Sumantra Ghoshal en Christopher Bartlett.

Als 68-jarige ervaar ik het thema ‘ruimte’ nadrukkelijk. Door het wegvallen van verplichtingen en vanzelfsprekendheden ontstaat er ruimte in mijn leven. Wat te doen: vertrouwd werk doorzetten, nieuwe dingen aanpakken, de verveling koesteren? Ruimte ervaren is enerzijds een vervulling van een langgekoesterde wens, anderzijds is er ook sprake van ‘horror vacui’, de angst voor de leegte. Een begrip dat staat voor de neiging van een kunstenaar om elk leeg plekje op te vullen: witangst.

In dit praktijkgerichte artikel verkennen de auteurs de relatie tussen vragen en de reflectieve ruimte in een-op-een begeleidingssituaties.

‘Als begeleidingskundige wordt mij geregeld gevraagd of ik mijn werk als grafisch ontwerper niet mis – een vraag die verwijst naar een schijnbaar opmerkelijke cross-over. Zelf ervaar ik die als een natuurlijke beweging van het ene ontwerpdomein naar het andere.'

Binnen de Masteropleiding Begeleidingskunde in Rotterdam en Nijmegen gebeuren mooie en ontroerende dingen, aldus de auteur.

De auteur zet uiteen hoe hij zich gedurende zijn loopbaan steeds meer bewust is geworden van twee benaderingen die kunnen worden gebruikt bij leer- en veranderingsprocessen.

Begeleidingskundigen houden zich bij uitstek bezig met veranderingsprocessen bij mensen, teams en organisaties. Trauma’s kunnen zo’n veranderingsproces echter in de weg staan.

In dit onderdeel van Ontmoeting vertellen begeleidingskundigen over wat hen maakte tot wie zij zijn.

Intelligentie, assertiviteit en rationaliteit worden gewaardeerd in onze cultuur. Maar gevoeligheid kan ondergewaardeerd worden of als probleem worden gezien. Hoogsensitiviteit is echter ook een talentvolle eigenschap.

Ruimte durven innemen om je authentieke zelf te ontdekken, in de zin van jezelf voelen, denken en handelen. Met daarbij oprechte belangstelling voor anderen.

Voor de rubriek Gelezen schreven de auteurs een bespiegeling op het wezen van coaching, aan de hand van filosofen als Jeremy Bentham en Adam Smith.