Het moet in het najaar van 2002 geweest zijn: ik zit met een collega in de trein, op weg naar de jaarlijkse conferentie van de LVSB. Zij snapt niet dat ik me met coaching bezighoud: ‘Ik ben blij dat ik supervisor ben. Supervisie is tenminste een geborgde methode.’ Ik bluf: ‘Ach, over vijf jaar zijn we toch allemaal professionele begeleiders.’ Inmiddels is het alweer tien jaar later. Blijkbaar ben ik geen visionair.