In de vroege zomerzon op ons balkon, achter het huis, lees ik het nieuwe boek van Fer van den Boomen, Marcel Hoonhout en Rinus Merkies. Van hamer tot houvast, is de titel. In alle eerlijkheid is het een titel die mij niet aanspreekt, vanwege de instrumentele suggestie die ervan uitgaat. Dat is nu precies het probleem, denk ik: de wijze waarop coaches meer en meer instrumenteel opschuiven en daarmee met hun aanpak soms zelfs oorzaak van, in plaats van oplossing voor het probleem dreigen worden. Resultaat bereiken, tips bedenken, emoties labelen en herkaderen; oplossingsgericht coachen is er ook zo eentje. Waarom moeten alle vraagstukken van mensen in organisaties ‘opgelost’ worden? En het liefst in vijf, zes of zeven gesprekken? Is dat wel realistisch? Zijn sommige situaties daarvoor niet te ondoorzichtig en intrinsiek te ambivalent? Is de werkelijkheid daarvoor soms niet te tragisch? Het ‘ik’ daarvoor niet te ondoorgrondelijk? Zijn de maatschappelijke (werk)verhoudingen niet structureel te scheef? Zijn we, kortom, met zo’n instrumentele notie de maakbaarheid van de samenleving niet nieuw leven aan het inblazen?