We hebben zoveel keus; er zijn oneindig veel mogelijkheden. We hebben de vrijheid om ons eigen leven in te richten. Eigenlijk zou iedereen gelukkig moeten zijn en je zou denken dat niemand meer een coach nodig heeft. Niets is echter minder waar. Er is namelijk sprake van een keuzeparadox. Hoe meer keuzemogelijkheden, des te meer kans op keuzestress, twijfel, spijt en gevoelens van falen, wanneer de gemaakte keuze niet de juiste blijkt te zijn. Niet iedereen is echter even gevoelig voor deze negatieve effecten van overvloedige keuzemogelijkheden. 'Maximizers' (mensen die altijd streven naar de enige beste optie) hebben er meer last van dan 'satisficers' (mensen die doorgaans kiezen voor de goed-genoegstrategie).

De auteurs van dit artikel hebben met hun onderzoek gekeken naar de rol van de maatschappij, als het gaat om de relatie tussen de mate van ‘maximizen' en welzijn. De hypothese hierbij was dat maximizen in West-Europese landen en Amerika - waar veel individuele keuzemogelijkheden zijn en waar vrije keuze gezien wordt als dé manier om gelukkig te worden - leidt tot een verminderd welzijn. De negatieve effecten van maximizen hebben dan minder effect op het welzijn in landen waar minder keuzemogelijkheden zijn en waar minder waarde wordt gehecht aan persoonlijke keuzen. Om hun hypothese te testen, lieten de onderzoekers bijna achthonderd respondenten uit West-Europa, Amerika en China een vragenlijst invullen over de mate waarin men geneigd is te maximizen, evenals vragenlijsten over spijt, perfectionisme en welbevinden. De hypothese bleek te kloppen. Maximizers ervaren in westerse landen minder welbevinden dan in China. Satisficers zijn overigens gelukkiger in West-Europa of Amerika dan in China.

Dus de conclusie is dat wij als coaches de ongelukkige maximizer ofwel kunnen adviseren in China te gaan wonen, ofwel kunnen helpen wat meer een satificer te worden en vaker te kiezen voor de goed-genoegstrategie. Een mooie uitdaging!