Is coaching nog wel moreel te verantwoorden? Is het soms niet meer individualiserend en psychologiserend dan we zouden willen? En zijn we als coaches soms juist niet veel te veel bezig om een cliënt om te vormen naar dat wat de organisatie wil? Dat zijn vragen die Ronald Wolbink stelt in zijn proefschrift.

Hoe de auteur komt tot deze kritische vragen met betrekking tot coaching, zet hij uiteen in de eerste zes hoofdstukken. Hij haakt daarbij onder andere aan bij ideeën van Nietze, Foucault en Bauman. Wolbink eindigt zijn proefschrift niet met de conclusie dat coaching inderdaad niet meer moreel te verantwoorden is en dat we moeten stoppen met deze vorm van begeleiden; hij besluit met de beschrijving van een nieuw coachingsparadigma. Kernaspecten van dit nieuwe coachingsparadigma zijn: besef van het fragmentarische en fragiele karakter van het zelf, erkenning voor de moraliteit van de mens en breken met de betekeniscultuur.

Wie geïnteresseerd is in gedachten over de herkomst, betekenis en toekomst van coaching, komt met dit proefschrift aan zijn trekken.