Tegenwoordig lijkt de figuur van de bard, troubadour, minstreel of marskramer achterhaald te zijn. Toch is er nog steeds behoefte aan een inspirator die komt en weer gaat en die mensen om zich heen verzamelt, om hen te verrassen en te verrijken met nieuwe perspectieven. In dit artikel beschrijft de auteur hoe de trainer in deze behoefte kan voorzien. Hij kan de rol vervullen van aanraakbare vreemdeling, van vertrouwde onbekende, misschien zelfs van tot de verbeelding sprekende zonderling die nabij is en tevens iets nieuws komt brengen.