Is e-coaching de nieuwe manier van leren bij uitstek? Gemakkelijk, altijd en overal, en zelfs niet-menselijk, zoals de titel van dit artikel aangeeft? Het artikel beschrijft de ontwikkeling van een e-coachingsprogramma en een onderzoek naar de werking ervan. Het beschreven programma richtte zich op het vergroten van competenties wat betreft projectmanagement, timemanagement, presentatievaardigheden en luistervaardigheden. Het gaat hierbij niet om e-coaching door middel van e-mailcontact tussen coach en cliënt, maar om een programma waarin een virtuele coach ofwel avatar reageert op wat de cliënt inbrengt. Deze avatar komt vervolgens met interventies (zoals video's, animaties, opdrachten en oefeningen) die de cliënt kunnen helpen de betreffende vaardigheid te leren.

Hoewel het artikel geen wetenschappelijk hoogstandje is, is het wel boeiend om te lezen op welke manier het programma tot stand kwam, op basis waarvan men koos voor het gebruik van avatars en hoe men tot de e-coachvragen kwam. Het artikel bekijkt coaching anders dan gebruikelijk. Het stelt vragen als: passen de nieuwe technologische mogelijkheden binnen een vakgebied waarin ‘face to face'-contacten de gebruikelijke manier zijn om mensen te begeleiden? En, zo ja, hoe en wanneer kunnen ze dan effectief toegepast worden?