Dit artikel beoogt een bijdrage te leveren aan de begeleidingskunde als praktijkwetenschap, door te reflecteren op de rol van de begeleider in de context van een verwaarloosde organisatie. De auteur heeft daartoe orthopedagogische kennis over de rol van de hulpverlener gespiegeld aan kennis omtrent de klassieke rol van de begeleider van organisatieontwikkeling. Dit levert een aantal inzichten op die kunnen bijdragen aan de effectiviteit van het begeleiden van organisaties met een ontwikkelingsachterstand. Belangrijkste inzicht is wellicht dat de begeleider, in tegenstelling tot een procesadviseur, positie dient te kiezen en grenzen stelt. Daartoe moet hij wel permissie krijgen van de hoogste leiding.